کافی است ستاره سه پر، ارباب حلقه‌ها و سلطان باواریا را زیر یک سقف تصور کنید. در اواخر دهه ۵۰ این اتفاق بسیار نزدیک به‌وقوع بود. دهه‌هاست که سه برند لوکس آلمانی یعنی مرسدس‌بنز، ب‌ام‌و و آئودی رقابت سختی با هم دارند و هرکدام برای گرفتن سهم بازار دیگری تلاش می‌کنند؛ اما زمانی نزدیک بود هر سه این برندها زیر چتر یک شرکت قرار گیرند.
همه‌چیز از اوایل سال ۱۹۵۸ شروع شد؛ یعنی زمانی که شرکت مادر مرسدس، دایملر بنز، ۸۸ درصد از سهام اوتو یونیون را خرید. اتو یونیون در سال ۱۹۳۸ با ادغام چهار شرکت آئودی، دکاو (DKW)، هورش و واندرر تشکیل شد. این شرکت پس از جنگ جهانی دوم تقریبا از بین رفت و در سال ۱۹۴۹ دوباره احیا شد.
کاهش هزینه‌ها به قیمت حذف رقابت
«فردریش فلیکر»، سهامدار اصلی دایملر بنز ایده ادغام مرسدس و اوتو یونیون را مطرح کرد. او معتقد بود همکاری این دو شرکت می‌تواند سبب کاهش هزینه‌ها شود. کمتر از دو سال بعد، دایملر باقیمانده سهام اتو یونیون را هم به‌دست آورد و با این کار، عملا آئودی به‌برند زیرمجموعه دایملر بنز تبدیل شد. این اما پایان ماجرا نبود. دایملر همچنان درحال خرید شرکت‌ها بود و پس از اتو یونیون سراغ ب‌ام‌و رفت. در دسامبر ۱۹۵۹، ب‌ام‌و طی بیانیه‌ای خبر از فروش این شرکت به‌دایملر داد و این اتفاق را تقریبا قطعی توصیف کرد.
پرتگاه باواریایی
ب‌ام‌و در اواخر دهه ۵۰ به‌دلیل فروش پایین خودروها و موتورسیکلت‌هایش در شرایط سختی قرار داشت و در همان بیانه مذکور اظهار داشت که شرکت در لبه پرتگاه قرار دارد. به‌همین دلیل، مقامات شرکت یافتن مالک جدیدی را راه‌حلی برای نجات ب‌ام‌و از بحران می‌دانستند.
بااین حال، هرچند فروش این شرکت به دایملر بنز تمام‌شده به‌نظر می‌رسید؛ اما این اتفاق درنهایت رخ نداد و در آخرین لحظه به‌دلیل مخالفت سهامداران ب‌ام‌و لغو شد. آن‌ها معتقد بودند این شرکت و کارکنانش کمتر از واقع ارزش‌گذاری شده‌اند. درنتیجه، ب‌ام‌و همچنان یک برند مستقل باقی ماند و در سال ۱۹۶۰ به‌لطف ارائه یک طرح بازسازی کلی توسط سهامدار اصلی شرکت «هربرت کوانت» به‌فعالیت خود ادامه داد.
عرضه مدل موتور عقب ۷۰۰ فروش ب‌ام‌و را افزایش داد و عرضه سری نئو کلاس ورق را برای این شرکت برگرداند. بااین وجود، درحالی که طرح خرید ب‌ام‌و شکست خورد، دایملر همچنان مالک اتو یونیون بود؛ اما این هم ادامه‌دار نبود؛ زیرا در اول ژانویه سال ۱۹۶۵، فولکس‌واگن با خرید ۵۰.۳ درصد از سهام اتو یونیون، به‌سهامدار اصلی آن تبدیل شد.
در اواخر سال ۱۹۶۶ نیز فولکس‌واگن مابقی سهام اتو یونیون را خرید و در سال ۱۹۶۹ آن را با NSU ادغام کرد و شرکت جدید آئودی NSU اوتو یونیون AG را تشکیل داد. در سال ۱۹۸۵ نیز این شرکت به آئودی که امروز می‌شناسیم، تبدیل شد.
آئودی لوکس‌تر و بنز مجهزتر
چندسالی که اتو یونیون زیر چتر دایملر قرار داشت، اما برای هردو شرکت ثمربخش بود. در اوایل دهه ۶۰، مهندسان دایملر به انگولشتات (مقر اتو یونیون و آئودی امروزی) فرستاده شدند تا روی توسعه یک پیشرانه چهار سیلندر جدید کار کنند. این موتور که M۱۱۸ نام گرفت، نخستین‌بار در سپتامبر ۱۹۶۵ با حجم ۱.۵ لیتری در آئودی F۱۰۳ معرفی شد.
این نخستین خودرو اتو یونیون پس از جنگ جهانی دوم با پیشرانه چهار زمانه بود. F۱۰۳ همچنین نخستین خودرو پس از جنگ با برند آئودی محسوب می‌شد. این خودرو ابتدا با نام ساده آئودی معرفی شد؛ اما بعدا به‌خاطر قدرت ۷۲ اسب‌بخاری موتور، آئودی ۷۲ نام گرفت.
پیشرانه M۱۱۸ بعدا در نسخه‌های ۱.۷ لیتری و ۱.۸ لیتری با حداکثر قدرت ۹۰ اسب‌بخار هم ساخته شد تا این‌که در سال ۱۹۷۲ پیشرانه EA۸۲۷ فولکس‌واگن جایگزین آن شد.
آن‌چه دایملر از خرید اتو یونیون به‌دست آورد هم تاسیسات تولید این شرکت در دوسلدورف بود. زمانی که فولکس‌واگن اوتو یونیون را خرید، کارخانه در اختیار دایملر ماند و هنوز هم آن را دارد. این بزرگ‌ترین کارخانه تولید ون دایملر و کارخانه اصلی تولید اسپرینتر است.
علاوه‌بر این، دایملر در دوران مالکیت اتو یونیون، سدان کامپکتی با کد W۱۱۸ را توسعه داد که قرار بود به‌همان پیشرانه M۱۱۸ مجهز شود. این خودرو به‌عنوان یک سدان دیفرانسیل‌جلو، قرار بود محصول پایه مرسدس بنز باشد؛ اما هیچ‌گاه از مرحله پروتوتایپ فراتر نرفت و مرسدس تا زمان معرفی سدان W۲۰۱ یا سلف C کلاس امروزی در سال ۱۹۸۲، محصول پایه‌ای را به‌تولیدات خود اضافه نکرد.
W۱۱۸ در اوایل دهه ۶۰ تقریبا آماده ورود به‌خط تولید بود و حتی کابین آن هم نهایی شده بود؛ اما نهایت به‌جای آن سدان دکاو F۱۰۲ در سال ۱۹۶۳ به‌بازار عرضه شد که از لحاظ طراحی تفاوت چندانی با W۱۱۸ نداشت. البته F۱۰۲ فاقد پیشرانه چهار زمانه M۱۱۸ بود و از پیشرانه ۱.۲ لیتری ۳ سیلندر دو زمانه قدیمی دکاو با ۶۰ اسب‌بخار قدرت استفاده می‌کرد. این آخرین خودرو با برند دکاو بود.
آینده‌ای با هیجان و رقابت کمتر
هیچ‌کس نمی‌داند اگر مرسدس مالک هردو برند ب‌ام‌و و آئودی می‌شد، چه اتفاقی می‌افتاد. این برندهای آلمانی هر سه در طول دهه‌ها خودروهایی افسانه‌ای را به‌جهان هدیه کرده‌اند و رقابت سالم و جذابی با هم داشته‌اند. رقابت شرکت‌ها را وادار به‌ساخت محصولات بهتری می‌کند تا سهم بیشتری از بازار را در اختیار بگیرند.
در سال ۲۰۲۳ اما زمانی که همه شرکت‌ها به‌دنبال کاهش هزینه‌ها هستند، تصور دیدن ری‌بج یک مرسدس به ب‌ام‌و یا آئودی سخت نخواهد بود؛ ولی خوشبختانه این‌طور نشد.
