۱۰ پیشرانه برتر؛ حضور پررنگ هیبریدیها اما نه چندان ناامیدکننده
انتشارات Wards فهرست ۱۰ برنده جایزه «بهترین پیشرانهها» را اعلام کرده است—فهرستی که رنگوبوی برقی و هیبریدی آن پررنگ است.
برای ۳۱ سال گذشته، نشریه Wards Auto هر سال فهرستی از ۱۰ موتور و سامانه محرکه برتر را منتشر کرده و نوآورانهترین و قدرتمندترین پیشرانههای بازار را معرفی کرده است. در طول این سالها، از چهارسیلندرهای توربوشارژ و V8های قدرتمند گرفته تا سیستمهای هیبریدی و کاملاً برقی در این فهرست حضور داشتهاند.
امسال، با افزایش خودروهای برقی در بازار آمریکا، جای تعجب نیست که فهرست بهشدت به سمت هیبریدها و خودروهای برقی گرایش پیدا کرده باشد. البته این موضوع باعث شده جایی برای موتورهای تنفس طبیعی، بهویژه V8ها، کمتر باقی بماند.
بیامو M5 — موتور ۴.۴ لیتری V-8 توربوشارژ پلاگین هیبرید
شورولت کوروت ZR1 — موتور ۵.۵ لیتری V-8 دوقلو توربوشارژ
دوج چارجر دیتونا — سامانه محرکه برقی
فورد F-150 — موتور ۳.۵ لیتری V-6 توربوشارژ هیبریدی (برنده بازگشتی سال ۲۰۲۴)
هوندا سیویک هیبرید — موتور ۲.۰ لیتری I-4 هیبریدی (برنده بازگشتی سال ۲۰۲۴)
هیوندای آیونیک ۹ — سامانه محرکه برقی
لکسوس LX — موتور ۷۰۰h توربوشارژ ۳.۴ لیتری V-6 هیبریدی
لوسید گراویتی — سامانه محرکه برقی
مرسدس-ایامجی E53 — موتور ۳.۰ لیتری I-6 توربوشارژ پلاگین هیبرید
نیسان لیف — سامانه محرکه برقی
کریستی شواینزبرگ، مدیر برنامه جوایز ۱۰ پیشرانه برتر Wards و یکی از داوران این بخش، میگوید:
«از آنجایی که صنعت خودروسازی از برنامههای کوتاهمدت برای حرکت کامل به سمت پیشرانههای تمامبرقی فاصله گرفته است، مصرفکنندگان آمریکایی بیش از هر زمان دیگری به سمت الکتریکیسازی، بهویژه در قالب هیبریدیسازی، گرایش پیدا کردهاند.»
طبق اعلام Wards، فرایند انتخاب امسال با ۲۸ نامزد آغاز شد که شامل ۱۰ مدل هیبریدی و ۱۰ مدل برقی بودند. داوران هر خودرو را رانندگی کردند و در نهایت فهرست ۱۰ برنده نهایی انتخاب شد. در این رتبهبندی، برندگان بر اساس ترتیب خاصی رتبهگذاری نمیشوند و همگی به یک اندازه مورد تقدیر قرار میگیرند.
برخی از برندگان، مانند سیستم هیبریدی چشمگیر هوندا سیویک یا موتور V-6 فوقالعاده لکسوس LX، کاملاً قابل پیشبینی بودند. با این حال، نبود V-8ها کمی ناامیدکننده است—نشانهای روشن از تغییر زمانه.
منبع مقاله:motor1
تیم ترجمه و نگارش دل افکار
نسخه اصلی حتی برای استانداردهای دهه 70 نیز چندان سریع نبود. شتاب 0 تا 100 کیلومتر بر ساعت آن 19 ثانیه طول میکشید و موتور 52 اسببخاری با یک گیربکس دستی چهار سرعته که جلوتر از محور عقب نصب شده بود، نیرو تولید میکرد. توزیع وزن خودرو 43 به 57 بود و دو محفظه بار داشت: یکی زیر کاپوت جلو و دیگری پشت صندلیهای عقب.
متقاعد کردن مدیران مالی برای تأیید چنین خودرویی در سال 2025 بسیار دشوار است، بهویژه با توجه به کوچکتر شدن بازار کوپهها. علاوه بر این، پیشرانه کاملاً برقی هم جذابیت چنین مدلی را افزایش نمیدهد. واقعیت این است که اشکودا از اعتبار برند لازم برای جذب خریداران خودروهای اسپرت برخوردار نیست.
در عوض آئودی با کانسپت C و پورشه با نسل بعدی باکستر/کایمن شانس بیشتری برای موفقیت در این بخش دارند. حتی اگرچه 718 جدید همچنان با موتور درونسوز عرضه میشود، نسخه اسپرت مشابه TT صرفاً برقی خواهد بود. اگر گروه فولکسواگن روزی به یک خودروی اسپرت ارزانقیمت فکر کند، احتمالاً آن را با برند فولکس معرفی خواهد کرد—یادآور پروژه BlueSport که هرگز به تولید نرسید.
منبع مقاله:motor1
تیم ترجمه و نگارش دل افکار
