صدم و پنجاهمین سالروز تولد فردیناند پورشه

در اصل، این سیستم مانند کنترل کشش امروزی در خودروهای محور محرک عمل می‌کرد: یک دستگاه سرعت چرخ‌های محرک و غیرمحرک را مقایسه می‌کرد و در صورت بیشتر بودن سرعت چرخ‌های محرک، گشتاور موتور کاهش می‌یافت. سیستم بیوک ۱۹۷۱ و خودروهای پس از آن، این مقایسه را با حسگرهای سرعت چرخ و یک رایانه انجام می‌دادند.

پورشه سه نسخه از سیستم خود را شرح داد: یکی مبتنی بر دیفرانسیل مکانیکی، دیگری هیدرولیکی، و سومی الکتریکی. همه آنها سرعت محور عقب (محرک) و جلو (غیرمحرک) را مقایسه می‌کردند. اگر سرعت عقب بیشتر بود، دستگاه مقایسه‌گر اهرم‌هایی را به کاربراتور موتور متصل می‌کرد تا توان کاهش یابد.

حتی نسخه‌ی الکتریکی پورشه، با استفاده از ژنراتور در هر محور کار می‌کرد. اختلاف ولتاژ ایجادشده باعث فعال شدن اهرم می‌شد و همزمان چراغی روی داشبورد روشن می‌کرد تا راننده بداند سیستم فعال است. پس سیستمی الکتریکی، ولی نه الکترونیکی.

امروزه نیز اصل کار همین است: حسگرهای سرعت چرخ داده‌ها را به کنترلر الکترونیکی می‌فرستند و موتورهای احتراقی علاوه بر دریچه گاز، از طریق زمان‌بندی جرقه هم کنترل می‌شوند. در خودروهای هیبریدی و الکتریکی، موتورهای برقی می‌توانند گشتاور را بسیار دقیق‌تر مدیریت کنند. سیستم‌های مدرن همچنین با کنترل پایداری، ترمز، دیفرانسیل یا حتی تعلیق همکاری می‌کنند.