اتحادیه اتومبیل‌رانی (Auto Union)، که بعدها به آئودی تبدیل شد، در دهه ۱۹۳۰ برنامه‌هایی برای ساخت یک سوپرماشین ۱۶ سیلندر خیابانی در کنار خودروهای مسابقه مشهور خود با لقب “پیکان نقره‌ای” داشت. خودروی مفهومی با نام Type 52 هرگز به مرحله تولید نرسید، اما آئودی امسال برای فستیوال سرعت گودوود، جان دوباره‌ای به این رؤیای گمشده بخشید.
آئودی در سال ۲۰۲۳ خودروی Auto Union Type 52 را بر اساس اسناد اولیه‌ی توسعه‌ی آن در اوایل دهه‌ی ۱۹۳۰، از نو ساخت.
این خودرو از موتور ۱۶ سیلندر استفاده می‌کند که برگرفته از خودروهای مسابقه‌ی غالب «پیکان نقره‌ای» کمپانی Auto Union است. این خودروی اسپرت آیرودینامیکی همچنین دارای کابینی سه نفره است.
در حالی که اکثر خودروسازان از فستیوال سرعت گودوود برای به رخ کشیدن جدیدترین دستاوردهای خود در زمینه‌ی عملکرد و تکنولوژی استفاده می‌کنند، آئودی تصمیم گرفت سفری به گذشته داشته باشد. در دهه‌ی ۱۹۳۰، کمپانی Auto Union، که بعدها به آئودی تبدیل شد، با خودروهای مسابقه‌ی «پیکان نقره‌ای» خود در مسابقات گرندپری (فرمول یک) سلطنت می‌کرد و برنامه‌ریزی برای ساخت نسخه‌ی خیابانی این خودرو با همان موتور ۱۶ سیلندر را آغاز کرد. خودروی موردنظر با نام Type 52 هرگز به مرحله‌ی تولید نرسید، اما اکنون آئودی با تکیه بر اسناد تاریخی، این خودرو را از ابتدا ساخته است.
ورق زدن برگ های تاریخ
اتحادیه اتومبیل‌رانی (Auto Union) در سال ۱۹۳۲ با ادغام کمپانی‌های آئودی، DKW، هورخ و واندِرر شکل گرفت. سال بعد، این خودروساز از فردیناند پورشه (که بعدها شرکت خودروسازی اسپرت به همین نام را تأسیس کرد) خواست تا یک خودروی مسابقه‌ای برای آخرین فرمول مسابقات گرندپری طراحی کند. خودروی Auto Union Type A در سال ۱۹۳۴ به اولین خودروی گرندپری تبدیل شد که موتور آن در پشت راننده قرار گرفت و بدین ترتیب، خودروهای نقره‌ای رنگ Auto Union به نیروهای قدرتمندی در مسابقات اروپا تبدیل شدند.
همزمان با این اتفاق، Auto Union و دفتر طراحی فردیناند پورشه شروع به توسعه‌ی یک خودروی اسپرت خیابانی مرتبط با آن کردند. Auto Union Type 52 یا همان «Schnellsportwagen» قرار بود برای مشتریانی ساخته شود که می‌خواستند در مسابقات استقامت طولانی مانند Mille Miglia یا مسابقات ۲۴ ساعته‌ی لمانز شرکت کنند. اولین طرح‌ها در سال ۱۹۳۳ تکمیل شد، اما خودروی آزمایشی در ابعاد واقعی هرگز ساخته نشد و این پروژه در سال ۱۹۳۵ کنار گذاشته شد. با این حال، نقشه‌ها و کارهای توسعه‌یافته در بایگانی باقی ماندند و به آئودی این امکان را دادند تا اکنون این خودرو را بسازد.
طراحی خودروی مسابقه‌ای
Type 52 برای به اشتراک گذاشتن بسیاری از اجزای مکانیکی خود با خودروهای مسابقه‌ی «پیکان نقره‌ای» طراحی شده بود. شاسیِ نردبانیِ آن، محل قرارگیری موتور در وسط خودرو را فراهم می‌کند. این غول ۱۶ سیلندر ۴.۴ لیتری که با Type A مشترک بود، قرار بود ۱۹۷ اسب بخار قدرت و ۴۴۱ نیوتن‌متر گشتاور تولید کند. در مقایسه با خودروهای گرندپری، تراکم موتور برای اینکه Type 52 بتواند با بنزین معمولی کار کند، کاهش می‌یافت و نسبت دنده‌ی سوپرشارژر روتس نیز کم می‌شد. در حالی که خروجی موتور نسبت به خودروی مسابقه‌ای کمی پایین می‌آمد، برآوردها نشان می‌داد که Type 52 همچنان می‌تواند به حداکثر سرعت ۱۹۶ کیلومتر بر ساعت دست یابد.
این غول ۱۷ فوت (حدود ۵۲ سانتی‌متر) طول دارد و بدنه‌ای آیرودینامیک با گلگیرهای گرد، فرمی شبیه قطره اشک و جلوپنجره‌ای بزرگ دارد. برخلاف خودروهای مسابقه‌ای، این خودرو دارای سقف، چراغ جلو، فضای بار و همچنین جای کافی برای دو لاستیک زاپاس است. Type 52 ظرفیت سه سرنشین را دارد و صندلی راننده در وسط و صندلی سرنشینان عقب کمی به طرفین متمایل است، شبیه به مک‌لارن F1.
در حالت بدون بار، وزن «Schnellsportwagen» برای رسیدن به ۱۳۴۶ کیلوگرم طراحی شده بود. موتور و گیربکس پنج سرعته از خودروی مسابقه‌ی گرندپری قرض گرفته شده‌اند، اما مهندسان سیستم تعلیق متفاوتی را انتخاب کردند. به جای فنرهای تخت عرضی و کمک‌فنرهای اصطکاکی، Type 52 از سیستم تعلیق فنر پیچشی طولی و کمک‌فنرهای هیدرولیکی بهره می‌برد. باک سوخت ۱۱۵ لیتری زیر صندلی‌ها قرار دارد و ترمزهای کاسه‌ای در هر چهار چرخ تعبیه شده‌اند.
ساخت Type 52
با استفاده از اسناد بایگانی شده، آئودی از متخصصان باسابقه‌ی خودروهای مسابقه‌ای، یعنی شرکت «کراس‌ثویت اند گاردینر» خواست تا در نهایت «Schnellsportwagen» را بسازند. ساخت این خودرو در سال ۲۰۲۳ تکمیل شد. از آنجایی که بسیاری از پرونده‌ها و عکس‌ها در طول جنگ جهانی دوم از بین رفتند، هیچ عکسی از مدل Type 52 وجود ندارد. تک‌تک قطعات بازآفرینی‌شده‌ی امروزی به صورت سفارشی ساخته و با دست تکمیل شده‌اند. این فرآیند نشان داد که مهندسان اولیه‌ی Auto Union برای رساندن Type 52 به مرحله‌ی تولید، نیاز به ایجاد برخی تغییرات داشتند.
برای مثال، فاصله‌ی بین محورها برای جای دادن سیستم تعلیق جلو، موتور و گیربکس، نسبت به ابعاد اولیه باید افزایش می‌یافت. در مورد فضای داخلی که قرار بود از خودروهای مسابقه‌ای Auto Union الهام بگیرد، راهنمایی اندکی وجود داشت. همچنین در اسناد ذکر نشده بود که رنگ بدنه‌ی Type 52 در آن زمان چه بوده است، بنابراین آئودی از همان رنگ نقره‌ای سلولزی خودروهای گرندپری استفاده کرد.
آئودی همچنین از طراحی موتوری که مهندسان اولیه‌ی Auto Union در نظر داشتند، منحرف شد و در عوض، موتور ۱۶ سیلندر ۶.۰ لیتری از Auto Union Type C را در آن جایگذاری کرد و خروجی قدرت را در رقم خیره‌کننده‌ی ۵۱۲ اسب بخار بدون هیچ محدودیتی رها کرد. این به این معنی است که موتور به جای بنزین معمولی، باید مخلوط خاصی از متانول را مصرف کند. محصول نهایی همچنین با وزن ۱۵۴۱ کیلوگرم، کمی سنگین‌تر از وزن مورد نظر Auto Union است.
این ساخته‌ی تک‌نسخه قرار است با رانندگی رانندگان برنده‌ی نه دوره مسابقات لمان، تام کریستنسن و راننده‌ی دو دوره برنده‌ی لمان، هانس-یوآخیم استوک که به نوبت پشت فرمان می‌نشینند، در بخش سربالایی فستیوال سرعت گودوود که این هفته برگزار می‌شود، خودنمایی کند.
